viernes, 9 de abril de 2010

Just a perfect day...

Hace mucho tiempo que no escribo, pero bien pensado, hace más que no me leen. Lou Reed me ha inspirado mientras conducía esta mañana. La verdad es que últimamente no llegan buenas noticias a mis oídos, no sé si será una racha o de que mierda estamos hablando. El caso es que mientras iba conduciendo me he acordado de una conversación que tuve no hace mucho tiempo: los grupos de música actuales no pueden ser comparados con aquellos pasados dioses del rock. No hay grupo que iguale a Joy Division, ni artista que se acerque a la genialidad de David Bowie. En tiempos en que la transgresión se ha convertido en código social (gracias Kate Moss, nuevo icono de la sociedad occidental), aquellos pioneros resultan magnificentes comparados con el marica del Guille Milkiway, los cursis CSS o los superhypes The Teenagers. El caso, y a lo que iba en cuestión, siempre cualquier tiempo pasado fue mejor. Eso iba pensando yo cigarrillo en mano. Siempre estuvimos mejor en otro momento. Incluso los optimistas ven en el futuro la solución a los problemas. El día a día, a veces, es una mierda. Tenemos el futuro y el pasado idealizado y nos balanceamos entre la nostalgia y el optimismo para acabar cayendo donde siempre. Quizás por eso nuestros héroes acabaron así.

Y sí, estoy un poco pesimista, pero es que todos tenemos derecho a tener un perfect day.

1 comentario:

Onofre B dijo...

Tu en Guille Milkyway no et claves de manera tan gratuïta eh!!?? xDD
Sobretot si empres eixa comparació LCA - Joy Division. Què serà lo següent? Nirvana VS. Lady Gaga (encara que ben mirat, això podria ser el cartell de Rock in Rio)
Anyway, bona reflexió; em quede amb açò "nos balanceamos entre la nostalgia y el optimismo para acabar cayendo donde siempre". I preguntar-te, qui t'havia promés altra cosa?